Dziękujemy za wysłanie interpretacji
Nasi najlepsi redaktorzy przejrzą jej treść, gdy tylko będzie to możliwe.
Status swojej interpretacji możesz obserwować na stronie swojego profilu.
Dodaj interpretację
Jeśli wiesz o czym śpiewa wykonawca, potrafisz czytać "między wierszami" i
znasz historię tego utworu, możesz dodać interpretację tekstu. Po sprawdzeniu
przez naszych redaktorów, dodamy ją jako oficjalną interpretację utworu!
Anthem to akustyczna ballada z ładnymi liniami melodycznymi i oszczędną aranżacją. Zespół wykorzystał tu hawajską gitarę (lap steel guitar) oraz po raz pierwszy użył chórków złożonych z głosów wszystkich czterech muzyków grupy GVF.
Autorem tekstu jest Josh, który tworzy zdecydowaną większość tekstów. Tytuł odnosi się do nazwy całego albumu, a więc jest to hymn armii pokoju. Termin “armia pokoju”, który zaistniał po raz pierwszy w nagraniu The Edge of Darkness, dotyczy fanów zespołu i wszystkich ludzi, którzy podzielają ich poglądy. Z niewiadomych powodów zespół nie wykonuje piosenki Anthem na koncertach.
Josh ujął tekst w formie dialogu z nieokreśloną postacią i niekoniecznie o odmiennych poglądach. Ktoś stwierdza, że ludzie gubią się w powodzi informacji i różnorodności poglądów, które nadają charakter współczesnemu życiu społecznemu. Pada pytanie “gdzie jest muzyka?”, gdzie jest “melodia, która wyzwoli dusze”, gdzie jest “prosta liryka, która nas połączy”. Muzycy GVF wypowiadali się w wywiadach, że nie identyfikują się z niektórymi gatunkami muzycznymi, które obecnie dominują w Stanach, gdyż nie trafiają one w dusze i serca ich, jako odbiorców. Warto zauważyć, że muzyka pojmowana jest tu, jako jeden z elementów, które mogą sprzyjać jednoczeniu się ludzi.
Kolejny temat to konsumpcyjny styl życia. Josh zarzuca rozmówcy wybór złej drogi polegającej na skupieniu się na gromadzeniu dóbr, często zupełnie niepotrzebnych do życia (“chcesz mieć najwięcej i to wybrałeś”). Ostrzega przed pustką takiego podejścia i wskazuje rozwiązanie, wystarczy “otworzyć swój umysł”.
Tekst refrenu jest trochę filozoficzny, a prostota zderza się tu z głębią dwuznaczności. Stwierdzenie, że “świat jest jedynie tym, z czego jest zrobiony” nie znaczy, że świat jest tylko materią, kamieniem, zbiorem atomów i kwarków itp. To znaczy, że świat jest taki, jaki jest i ludzie nie mają wyboru. Josh przewrotnie jednak podważa takie dictum (“możemy zgodzić się, aby się nie zgadzać”), gdyż ludzie wbrew pozorom mogą mieć i mają duży wpływ na to, co dzieje się na planecie Ziemia. Życie może być gorsze albo lepsze i zależy to od nas.
Rozmówca Josha zauważa także, że “kolorowy świat zmienił się w szarość”. To odniesienie do czasów rewolucji młodzieży sprzed 50 lat. Josh pesymistycznie określa współczesność jako pustkę, nicość. Nostalgia za kolorowym światem Woodstock kończy rozmowę, ale nie przesłania wniosków z niej płynących.
