Glaca w tym kawałku chce dać nam do zrozumienia, do kogo kieruje swoją twórczość. Nie interesuje go bycie częścią systemu, jednym z narzędzi wpływu, jaki władza wywiera na zwykłych ludzi. Od zawsze w swojej muzyce stawia na propagowanie samodzielnego myślenia, szacunek do innych i indywidualność. Zdaje sobie sprawę, że jest przez to niewygodny dla niektórych, ale nigdy nie da sobie zamknąć ust i dalej będzie śpiewał o tym, co uważa za ważne.
Chce tworzyć dla tych, którzy czują się wyrzuceni poza nawias społeczeństwa. Wszyscy odrzuceni, przytłoczeni życiem, zmagający się z trudnościami są właśnie tymi, których autor ceni najbardziej. Pragnie być głosem wszystkich, którzy czują się opuszczeni i zagubieni, pokazać że tak naprawdę nie są sami. Nie bo się więc odkrywać swoich słabości, jest autentyczny w swojej niedoskonałości.
Udawanie kogoś innego, pozbawionego wad, przemielonego przez mainstream to nie zabawa dla Piotra. Zbyt wiele tego syfu widzi wokół siebie, by samemu brać w tym udział. W świecie, który coraz bardziej dzieli ludzi, stawia między nimi mury, wokalista jest tym, który próbuje coś zmienić. Poprzez swoją muzykę niszczy bariery, jakie stoją między nami, starając się obudzić w nas wartości, o których zapomnieliśmy.
