Glaca zwraca się w tym utworze do wszystkich, którzy czują się przytłoczeni swoimi problemami. Chce podnieść ich na duchu, dodać im siły do tego, by walczyć i nie poddawać się rozpaczy. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak wiele bólu jest w stanie przynosić nam życie. Czasem ciężko jest patrzeć w przyszłość z nadzieją, gdy wszystko dookoła nas wydaje się walić na naszych oczach.
Wokalista jednak chce nam uświadomić, że paradoksalnie im bliżej jesteśmy dna, tym łatwiej będzie nam uwolnić się od cierpienia. Dopiero odrzucając wszystko co mamy, zostawiając za sobą rzeczy trzymające nas twardo na ziemi będziemy mogli stać się naprawdę wolni. Kryzys, jaki przeżywamy może być motorem naszej przemiany, gdy zaczynamy dostrzegać jak ulotne są czasem wartości, jakimi się kierujemy.
Im mniej posiadamy, tym wyraźniej widzimy, że życie wcale nie polega na rzeczach materialnych, a na tym co jest w naszym wnętrzu. Kiedy to zrozumiemy, ciemność jaka nas otacza rozwieje się, „pęknie jak mur” o którym śpiewa tutaj wokalista. Gdy więc wydaje się nam, że świat spada nam na głowę, może to być dobry znak. Gdy wstajemy po upadku, jesteśmy silniejsi, im mocniej więc uderzymy o ziemię, tym więcej dostaniemy, gdy podniesiemy się z kolan.
