Życie potrafi być czasem przytłaczające dla każdego z nas. Świat, jaki nas otacza nie należy do najbardziej przyjaznych, a wszechobecna niesprawiedliwość dzień po dniu zwiększa tylko naszą frustrację, przemieniając niekiedy wręcz w tykające bomby, gotowe wybuchnąć w każdej chwili. W tym kawałku Isaac jednocześnie ostrzega nas przed takimi ludźmi jak i wyciąga do nich rękę, starając się jakoś pocieszyć wszystkich, dla których życie jest po prostu nie do zniesienia.
Zdaje sobie sprawę z tego, że złość na rzeczywistość może prowadzić do wielu nieszczęść i tragicznych wydarzeń, ale w każdej porażce dostrzega on możliwość jakiejś nauki, mogącej pomóc nam w radzeniu sobie z tym, czego doświadczamy. Każda rana może zostać przekuta w mądrość, a nie tylko ślepą furię, jeżeli tylko postaramy się i włożymy w to trochę wysiłku. To prawda, że ciężko jest coś zmienić w tym, co nas otacza i często w obliczu tej bezsilności jedyną drogą wydaje się zaprzestanie starań i odrzucenie swojej samokontroli, ale takie zachowanie jedynie dołoży nam cierpień, zamiast ulżyć.
Autor stara się przemówić takim ludziom do rozsądku, pokazując, że jeżeli będą wyładowywać się poprzez agresję, mogą skończyć po prostu w więzieniu, bo jednak jakkolwiek niedoskonałe są prawa, jakimi się mamy kierować, to jednak działają. Zanim więc pogorszymy swoją sytuację może lepiej po prostu trochę odetchnąć i spróbować nabrać perspektywy, bo w przeciwnym razie wpakujemy się w jeszcze większe bagno, niż to w którym się znajdujemy.
