Beautiful Bodies
Beautiful Bodies
Beautiful Bodies
Beautiful Bodies
Beautiful Bodies
To melancholijny utwór o żałobie po utraconej miłości – zarówno dosłownie, jak i emocjonalnie. Bohater wspomina przeszłość jak zdjęcia przesiąknięte smutkiem – „stół dla dwojga w zabitej dechami sali” staje się metaforą relacji, która już dawno przestała tętnić życiem. Wspomnienia napływają falami, a każde słowo wypowiedziane w przeszłości wciąż tnie jak nóż („Every word is a knife into me”). Między wersami czuć tęsknotę i niedosyt – pragnienie bycia „czymś lepszym”, kimś, kto mógłby ocalić to, co już przepadło.
Druga część to pogodzenie z pustką – świadomość, że druga osoba odeszła na dobre, a jednocześnie, że żaden gniew ani żal nie dorównają miłości, która kiedyś była tak głęboka („no one will love me the way that you did”). Cień winy miesza się z refleksją – może wszystko, czego brakowało, było tu przez cały czas, tylko niewidoczne. Utwór kończy się cichym wyznaniem skruchy i niemożności zmiany przeszłości – prostym, ale bolesnym zdaniem: „I wish I could be something better.”