Dziękujemy za wysłanie interpretacji
Nasi najlepsi redaktorzy przejrzą jej treść, gdy tylko będzie to możliwe.
Status swojej interpretacji możesz obserwować na stronie swojego profilu.
Dodaj interpretację
Jeśli wiesz o czym śpiewa wykonawca, potrafisz czytać "między wierszami" i
znasz historię tego utworu, możesz dodać interpretację tekstu. Po sprawdzeniu
przez naszych redaktorów, dodamy ją jako oficjalną interpretację utworu!
"Eleven Eleven" to utwór pochodzący z wydanego 15 sierpnia 2025 roku czwartego pełnowymiarowego albumu studyjnego Conana Gray'a. Wydawnictwo noszące tytuł "Wishbone" ukazało się za pośrednictwem GirlyBoy.
Piosenka "Eleven Eleven" to poruszające rozważanie na temat nierozwiązanej miłości, zaprzeczenia i bolesnego trwania nadziei. Opowiada o kurczowym trzymaniu się przesądów, znaków i wspomnień, by usprawiedliwić uczucia, które powinny były wygasnąć – ale tak się nie stało. Nawet po rozstaniu narrator wciąż pragnie, wierzy, udaje – wszystko w nadziei, że być może, tylko być może, istnieje jeszcze jakaś szansa na odbudowanie relacji.
Tytułowa godzina "11:11" jest powszechnie znana jako moment na wyrażenie życzenia – zwłaszcza w miłości. Symbolizuje magiczne myślenie, irracjonalną, lecz głęboko emocjonalną praktykę wiary, że wystarczająco silne życzenie może coś zdziałać. W tym utworze 11:11 staje się rytuałem – czymś, co narrator nadal robi, mimo że związek się skończył. Reprezentuje napięcie między świadomością, że to koniec, a pragnieniem powrotu ukochanej osoby.
W oficjalnym oświadczeniu na temat projektu można przeczytać: "[...] Przez ostatnie dwa lata potajemnie pisałem piosenki. Po koncertach w piwnicach lokali, w prześcieradłach hotelowych łóżek, w wąskich przerwach między trasami — wracałem do domu i pisałem wszystkie rzeczy, których nikt nie chciał słyszeć. Może nawet rzeczy, których nie chciałem, żeby ludzie słyszeli".
"Nie powiedziałem o tym moim przyjaciołom. Nie powiedziałem mojej wytwórni. W końcu nie wiedziałem, że cokolwiek tworzę i nie miałem żadnego planu, żeby to wydać. Ale z czasem zacząłem czuć coś, czego nigdy wcześniej nie czułem. Zacząłem potrzebować tej muzyki. Słuchałem na lotniskach, w długich podróżach taksówką, głośnej pod prysznicem. W złamanym sercu, a potem w radości. Zacząłem puszczać ją moim przyjaciołom, a oni też zaczęli jej potrzebować. [...] Stała się rażąco niszową ścieżką dźwiękową do naszego życia w czasie rzeczywistym, śpiewając tylko dla nas".
"Czułem, jakby muzyka przypominała mi, kim jestem, w eksperymentalnym czasie moich dwudziestu kilku lat, kiedy 'kim jestem' nie miało żadnej definicji. Moje dzieciństwo w Teksasie. Moje przejrzyste lata w Londynie. Moje niebieskie, pasiaste prześcieradła w moim mieszkaniu na studiach. Puściłam te piosenki pierwszej osobie, z którą kiedykolwiek tworzyłam muzykę, @thedanielnigro, i zacząłem nagrywać. Nie wiedziałem, dlaczego nagrywam, po prostu byłem".
"Nie wiedziałam, jaką historię opowiadam, po prostu w niej żyłem. Powoli zacząłem widzieć siebie w pełnym obrazie. Odłamki siebie, którymi zawsze byłem, ale nigdy się z nimi nie zmierzyłem. Piosenki, które zawsze pisałem, ale nigdy nie śpiewałem. Zanim się zorientowałem, byłem otoczony albumem. Tym albumem jest 'Wishbone'. [...]"
