"Vodka Cranberry" to udostępniony 11 lipca 2025 roku singiel Conana Gray'a, który stanowi zapowiedź czwartego pełnowymiarowego albumu studyjnego Artysty. Wydawnictwo noszące tytuł "Wishbone" ukaże się 15 sierpnia 2025 roku za pośrednictwem GirlyBoy. "Vodka Cranberry" to surowa, pełna emocji piosenka o rozstaniu, która oddaje frustrację, ból i desperację związaną z kurczowym trzymaniem się umierającego związku.
W przeciwieństwie do typowych ballad o rozstaniu, Conan Gray przesyca utwór mieszanką goryczy, pijackiej wrażliwości i niechętnej determinacji. Tekst przedstawia jednostronną miłość, w której jedna osoba jest wyraźnie odrzucona, a druga błaga o szczerość – albo przynajmniej o zamknięcie. Tytuł piosenki, symbolizuje zarówno eskapizm (topienie smutków w alkoholu), jak i chaotyczne, nocne załamanie – gdzie alkoholowa odwaga prowadzi do desperackich telefonów i emocjonalnych wybuchów.
"Vodka Cranberry" to nie tylko opowieść o romantycznym zawodzie, ale także o chaotycznej, brzydkiej stronie rozstań. Conan Gray ukazuje upokorzenie związane z błaganiem o szczerość, frustrację związaną z byciem zwodzonym i niechętne poczucie siły, które przychodzi wraz z ostatecznym odejściem. W tekście nie ma w niej żadnej wielkiej romantycznej tragedii, tylko dobrze znany cykl zaprzeczeń, pijackich SMS-ów i ostatniej kropli przelewającej czarę goryczy, która zmusza kogoś do powiedzenia: "Jeśli ty tego nie skończysz, to ja to zrobię".
W oficjalnym oświadczeniu na temat projektu można przeczytać: "[...] Przez ostatnie dwa lata potajemnie pisałem piosenki. Po koncertach w piwnicach lokali, w prześcieradłach hotelowych łóżek, w wąskich przerwach między trasami — wracałem do domu i pisałem wszystkie rzeczy, których nikt nie chciał słyszeć. Może nawet rzeczy, których nie chciałem, żeby ludzie słyszeli".
"Nie powiedziałem o tym moim przyjaciołom. Nie powiedziałem mojej wytwórni. W końcu nie wiedziałem, że cokolwiek tworzę i nie miałem żadnego planu, żeby to wydać. Ale z czasem zacząłem czuć coś, czego nigdy wcześniej nie czułem. Zacząłem potrzebować tej muzyki. Słuchałem na lotniskach, w długich podróżach taksówką, głośnej pod prysznicem. W złamanym sercu, a potem w radości. Zacząłem puszczać ją moim przyjaciołom, a oni też zaczęli jej potrzebować. [...] Stała się rażąco niszową ścieżką dźwiękową do naszego życia w czasie rzeczywistym, śpiewając tylko dla nas".
"Czułem, jakby muzyka przypominała mi, kim jestem, w eksperymentalnym czasie moich dwudziestu kilku lat, kiedy 'kim jestem' nie miało żadnej definicji. Moje dzieciństwo w Teksasie. Moje przejrzyste lata w Londynie. Moje niebieskie, pasiaste prześcieradła w moim mieszkaniu na studiach. Puściłam te piosenki pierwszej osobie, z którą kiedykolwiek tworzyłam muzykę, @thedanielnigro, i zacząłem nagrywać. Nie wiedziałem, dlaczego nagrywam, po prostu byłem".
"Nie wiedziałam, jaką historię opowiadam, po prostu w niej żyłem. Powoli zacząłem widzieć siebie w pełnym obrazie. Odłamki siebie, którymi zawsze byłem, ale nigdy się z nimi nie zmierzyłem. Piosenki, które zawsze pisałem, ale nigdy nie śpiewałem. Zanim się zorientowałem, byłem otoczony albumem. Tym albumem jest 'Wishbone'. [...]"
