Jessie Murph
Jessie Murph
Jessie Murph
Jessie Murph
Jessie Murph
Ten tekst to ironiczna, przewrotna satyra na temat współczesnych relacji romantycznych, przedstawiona w formie tęsknoty za „idealizowaną” przeszłością – a dokładniej latami 60., kiedy role społeczne były jasno przypisane, a miłość zdawała się prostsza… choć była podszyta przemocą, nierównością i społeczną opresją. Autorka bawi się stereotypami – kobieta w kuchni, listy miłosne, kwiaty o 3:30 nad ranem – ale jednocześnie brutalnie zderza je z rzeczywistością współczesnych związków: ghostingiem, brakiem zaangażowania, seksizmem i emocjonalnym chłodem.
Refren „I want you to love me like it's 1965” nie jest więc dosłownym wyrazem tęsknoty, ale gorzko-humorystyczną próbą pokazania, że nawet toksyczna „miłość z dawnych lat” bywała bardziej wyraźna, niż dzisiejsze niedojrzałe, rozproszone relacje. W tle pobrzmiewa rozczarowanie kulturą współczesną i pragnienie bycia naprawdę kochaną – nawet kosztem „paru praw”. To utwór pełen sprzeczności, świadomej prowokacji i wściekłego humoru – doskonale balansujący między kpiną a autentycznym smutkiem.