Jessie Murph
Jessie Murph
Jessie Murph
Jessie Murph
Jessie Murph
Ten tekst to wstrząsająca i głęboko osobista konfrontacja z przemocową przeszłością – historią dziecka wychowywanego w domu, gdzie dominowały alkohol, krzyk, strach i złamane serce matki. Bohaterka, już jako dorosła kobieta, wraca wspomnieniami do tych nocy: hałasu, zapachu dymu i wódki, chaosu, który odbierał jej poczucie bezpieczeństwa. Choć ojciec twierdzi, że się zmienił, że „znalazł Jezusa”, ona nie potrafi zapomnieć i przebaczyć. Bo to, kim on był – stworzyło ją, ale też głęboko poraniło.
Refreny są jak zimne, twarde obrazy z dzieciństwa: ojciec nieprzytomny w samochodzie, syreny policyjne, łamiące się serce matki. Nawet jeśli dziś on próbuje naprawić relacje, ona wciąż czuje gniew i ból, bo skutki tamtych lat są nieodwracalne. W outro następuje emocjonalna eksplozja – wyliczenie wszystkiego, co zostawił za sobą: rozbite relacje, brak zaufania, blizny fizyczne i psychiczne. Bohaterka mówi jednoznacznie: nie mów mi, że się zmieniłeś – nie jestem tą, do której powinieneś się zwrócić. Z tym wszystkim możesz pogadać z Bogiem. To potężny głos skrzywdzonego dziecka, które przestało milczeć.