Podobnie jak pochodząca z tej samej płyty Wieża melancholii, Szklany człowiek jest przygnębiającym studium depresji oraz samotności. Bohater pierwszego utworu pragnął zamknąć się w wieży smutku i odciąć od społeczeństwa, natomiast tutaj podmiot liryczny zbudowany jest z metaforycznego szkła – a zatem on i jego problemy są niewidoczne dla innych. Może być to rezultatem świadomego wyboru, jak również zapomnienia, porzucenia przez bliskich.
Obserwujemy kogoś, kto całkowicie utracił wolę życia oraz wiarę we własne siły; nadzieję na to, że może jeszcze cokolwiek zmienić. Już o pierwszym brzasku czuje rozgoryczenie i zniechęcenie rozpoczynającym się dniem. Chociaż prawdopodobnie kiedyś odnosił sukcesy (Gdzieś na ścianie dyplom mam - trzecie miejsce w skoku w dal), obecnie to tylko przeszłość, pozbawiona jakiegokolwiek znaczenia i wpływu na teraźniejszość.
Szkło jako surowiec tworzący człowieka może mieć tutaj wiele znaczeń. Przynosi na myśl pustkę, wypalenie, brak emocji. Podmiot liryczny utworu jest przejrzysty, a zatem ledwie dostrzegalny, zanikający, stopniowo usuwający się z rzeczywistości. Opozycję stanowi czerwień krwi – symbol życia, witalności, energii, pasji. Dlatego mężczyzna nazywa ją żartem: chociaż wciąż żyje i chociaż płynąca w jego żyłach krew wciąż ma barwę czerwieni, w żaden sposób nie odzwierciedla to stanu jego duszy.
