Tytułowa wieża melancholii jest metaforą stanu depresji, której uległ podmiot liryczny. Podobnie jak więzień zamknięty w murach samotnej twierdzy, przebywa on w swojej wieży całkowicie odcięty od świata, niezdolny do zrobienia czegokolwiek, co mogłoby przynieść mu wyzwolenie.
Mężczyzna nie wierzy, że mógłby kiedykolwiek jeszcze zmienić się i odnaleźć szczęście (Ja i tak przecież nie zmienię się / Choćbym nie wiem naprawdę jak chciał). Próby jakiejkolwiek pomocy ze strony bliskich wywołują tylko irytację (Lepiej odejdź już stąd, zostaw mnie), podobnie jak widok radości u innych (Wszystko drży i przeszkadza mi śmiech). Gdy ktokolwiek wykazuje zmartwienie spowodowane jego stanem, zbywa go, aby jak najszybciej powrócić do kokonu samotności (Nic to nic, przecież wiesz, przejdzie mi / Tylko deszcz zmyje z szyb brudny śnieg). Nie potrafi otworzyć się i zwierzyć ze swoich problemów.
Więzień wieży melancholii pragnie tylko, aby pozostawiono go w spokoju, sam na sam ze swoim bólem. Rozważa nawet, czy nie powinien pójść o krok dalej i definitywnie odciąć się od świata za pomocą samobójstwa; to przecież takie proste: Tylko pstryk i już nie ma mnie / Czasem tylko tego chcę / I już nie starać się. Gdy wreszcie zniknie, nie będzie już więcej cierpienia i nieustających zmartwień; pozostanie tylko słodka pustka.
