Zeus
Zeus
Zeus
Tekst jest osobistą opowieścią o dorastaniu w cieniu wstydu, tłumionych emocji i destrukcyjnych wzorców, które zostały przejęte od bliskiej osoby. Podmiot liryczny opisuje, jak wrażliwość była przez lata tłamszona hasłami o „słabości”, co doprowadziło do zamrożenia uczuć, lęku i ucieczki w alkohol oraz autodestrukcyjne zachowania. Muzyka staje się tu jedyną realną alternatywą – czymś, co pozwoliło mu nie tylko przetrwać, ale też zbudować inną wersję siebie, gdy wszystko inne prowadziło w dół.
Druga warstwa utworu to próba zrozumienia i symbolicznego pożegnania kogoś, kto przegrał walkę z własnymi demonami. Autor zestawia dwie drogi: swoją – uratowaną przez twórczość, relacje i nowe życie – oraz tamtą, zakończoną tragedią. Z czasem pojawia się empatia i świadomość, że twarda poza często maskuje kruchość, a źródłem bólu bywa nie charakter, lecz biologia i trauma. Refren niesie melancholijną refleksję o „drugiej szansie” – nie jako realnej możliwości cofnięcia czasu, lecz jako cichą nadzieję, że z większą wiedzą i wrażliwością kiedyś będzie można spojrzeć na siebie i innych bez gniewu, za to ze współczuciem.