Ten numer to esencja undergroundowego rapu z francuskim pazurem – brudny, pewny siebie, ironiczny i bezkompromisowy. A2H od pierwszej linijki wjeżdża w bit jak czołg: "j’suis l’négro def 24H sous herbe grasse" – nie owija w bawełnę, od razu stawia sprawę jasno: jego rap to dym, bez przerwy i bez filtrów.
W pierwszej zwrotce miesza uliczne realia z zabawnym dystansem – rzuca: "fais un mic check et ensuite j’te raconte mon feuilleton", jakby zapraszał słuchacza na swój osobisty serial z życia gościa, który balansuje między klasą a dymem afgańskim. Są tu też linijki wycelowane w innych MC's: "la concurrence est à la bourre" – pokazuje, że nie ma sobie równych. Styl pisania przypomina Aznavoura, ale z jointem w ustach i gardą na ulicy.
Refren buja się jak mantra – „Putain d’merde, il est vraiment trop faya, c’type” – to dokładnie to, co krzykniesz, jak usłyszysz jego flow. W drugiej zwrotce jeszcze mocniej zagłębia się w kontrasty: między osiedlem a sceną, między pasją a przeżyciem, między punchlinem a brakiem kasy. Ale nie chodzi o marudzenie – tu chodzi o styl, o przeżywanie życia po swojemu, nawet jeśli "se chient dessus en criant: il est tout pourri c’gars".
