Anna von Hausswolff
Anna von Hausswolff
Anna von Hausswolff
Anna von Hausswolff
Anna von Hausswolff
To utwór o czekaniu, które zamienia się w więzienie. O piętnastu latach utkanych z łez i cichych nadziei, które z czasem blakną jak światło w starym domu. W tych słowach czuć rezygnację, ale też przywiązanie — jakby narrator nie potrafił oderwać się od kogoś lub czegoś, co już dawno powinno zostać pożegnane. „I won’t go until you let go” brzmi jak przysięga i przekleństwo jednocześnie – emocjonalne uzależnienie, które nie pozwala ani żyć, ani umrzeć.
Motyw powtarzanego „Until we fall” tworzy wrażenie zapadania się razem – w siebie, w przeszłość, w mgłę. To nie romantyczny upadek, lecz wspólne pogrążanie się w czymś nieuniknionym, może nawet oczyszczającym. Ostatnie wersy „I am you, we can barely see” rozpuszczają granice między dwiema osobami – jakby po latach bólu pozostała już tylko jedna świadomość, rozmyta w półśnie i bezczasie.