Tekst tej piosenki to wstrząsająca, pełna sprzeczności i emocjonalnego napięcia refleksja nad wojną, odpowiedzialnością i moralnym rozkładem jednostki w obliczu zbrodni. Powtarzające się wyznanie „I’m not guilty” brzmi jak rozpaczliwa próba wyparcia winy — choć zaraz potem pojawiają się obrazy zniszczenia, śmierci i niewinnych ofiar: kobiet i dzieci, którym „deserve no pity”. Ta brutalna deklaracja zdaje się być zarówno cyniczna, jak i obronna — jakby narrator chciał uciec od konsekwencji swoich działań.
Wersy mówiące o „ashes of sorrow” i „shattered bones holding the keys of tomorrow” tworzą obraz świata po katastrofie – być może dosłownej wojnie, może symbolicznej zagładzie moralności. Ofiary zostały pogrzebane, a przyszłość zależy już tylko od ruin i bólu.
Wątpliwości pojawiają się w wersach „Could I have done a little bit more?” – to pierwsze pęknięcie w zbroi obojętności, pierwsza iskra sumienia. Ale zaraz potem następuje wycofanie: „I’m not the one who holds the keys to the throne”, czyli wyparcie odpowiedzialności, jakby ktoś inny ponosił winę.