Ten tekst piosenki to przejmujący, apokaliptyczny poemat o zrzuceniu bomby atomowej na Hiroszimę – z perspektywy surowej, niemal reporterskiej, ale nasyconej głębokim bólem i ironią. Początkowe wersy opisują moment wybuchu: światło, fuzja jądrowa, wiatr, czarny deszcz, ślady ciał wypalone na betonie – wszystko to buduje obraz natychmiastowej zagłady i niemożliwego do ogarnięcia cierpienia. „Enola Gay had made a casual delivery” – z gorzkim sarkazmem nawiązuje do nazwy samolotu, który zrzucił bombę, sugerując, że była to „zwykła dostawa” – jakby chodziło o paczkę, a nie o narzędzie masowej śmierci.
Pojawia się ironiczne wezwanie: „Please build a future, darling, with our bomb” – jakby narrator cytował propagandowe slogany epoki atomowej, w której broń nuklearna miała być gwarantem pokoju. „Ziemskie Królestwo Przyjścia” („Earth bound kingdom come”) to przewrotne, bluźniercze odwrócenie religijnego wyobrażenia apokalipsy – bo tu nie Bóg zsyła koniec, lecz człowiek.
Druga część utworu to obraz totalnego zniszczenia: zwęglone ciała, poskręcany metal, szyby zamienione w pociski, sąsiedzi leżący obok siebie – nieświadomi, z twarzami wypalonymi do niepoznania. Brakuje rąk, by zamknąć wszystkie rany. Tekst zamienia się w lament zbiorowy – nasycony cierpieniem, pragnieniem, lękiem i rozpaczą, które przekraczają ludzkie możliwości pojmowania.
Ostatnie wersy są druzgocące: stoimy u progu „złotego wieku atomowego”, a głos (znów ironiczny, jakby oficjalny) mówi: „Nie martw się, nie psuj sobie twarzy zmartwieniem, zaufaj...”. To szydercze zakończenie wskazuje na moralną pustkę epoki, która uczyniła z bomby symbol postępu.
