Eros Ramazzotti
Eros Ramazzotti
Eros Ramazzotti
Eros Ramazzotti
Eros Ramazzotti
Piosenka opowiada o pożegnaniu pełnym czułości – takim, w którym nie ma żalu ani gniewu, tylko wdzięczność za to, co się wydarzyło. Narrator chce zapamiętać drugą osobę w najpiękniejszy sposób: z zakochaną, jasną uśmiechniętą twarzą, jakby w jej oczach wschodziło słońce. Chce zachować te wspomnienia jako coś ważnego i prawdziwego, nawet jeśli teraz to uczucie zaczyna zmieniać się w lekką, delikatną bryzę. Pożegnanie boli, ale w tym bólu kryje się też coś dobrego – świadomość, że pewne relacje są jak woda na pustyni: rzadkie, cenne, niezapomniane.
W refrenie podkreślone jest, że są miłości i chwile, które pozostają z nami na zawsze – jako emocje, melodie, słowa zapisane gdzieś głęboko w pamięci i w ludziach, których dotknęły. W drugiej części narrator przyznaje, że nie może dać więcej, bo świat wzywa go dalej – są miejsca, które chce zobaczyć, ludzie, z którymi chce tworzyć nowe historie. Mimo to nie umniejsza wartości tego, co było. Ta miłość staje się czymś trwałym, pięknym i uniwersalnym – pieśnią, która żyje dalej nawet wtedy, gdy dwoje ludzi musi pójść własnymi drogami.