Grima
Grima
Tekst kreśli obraz dzikiej, surowej i pradawnej krainy, położonej w gęstych lasach i rozległej tajdze. Centralnym motywem jest "śpiący olbrzym" o ogromnych rozmiarach, leżący pośród tej dziczy, być może jako symboliczny strażnik lub uosobienie potęgi natury. Krajobraz dopełniają postrzępione, groźnie "szczerzące zęby" góry, ukształtowane przez siły przyrody – wiatry i gwałtowne deszcze, przed którymi zdają się kłaniać drzewa. Atmosfera jest przesiąknięta tajemnicą i majestatem pierwotnego świata.
Jednocześnie w tej scenerii obecne jest poczucie zagrożenia i strachu. Powracający motyw kamieni toczących się niczym głazy w leśnych ostępach budzi lęk, który potrafi "zgasić stukot dzielnego serca". Wzmianki o dymie z ogniska wijącym się nad jeziorem i "zamku" owiewanym przez wiatry sugerują obecność człowieka, kontrastując jego potencjalną kruchość z potęgą i surowością otaczającej go natury. Tekst balansuje między podziwem dla majestatu przyrody a lękiem przed jej nieokiełznanymi siłami.