ksiaze700
ksiaze700
Utwór ten łączy perspektywy kilku artystów, dla których wspólnym motywem jest pragnienie ucieczki i poczucie ciągłego ruchu, swoistej tymczasowości ("Raczej zamierzam uciec", "Do zobaczenia później"). Ich życie opisane jest jako pędzące w zawrotnym tempie, napędzane pogonią za szybkim i łatwym zyskiem ("szybka kasa", "robię to siano i to nie jest trudne"), często w międzynarodowym kontekście (płatności i zarobki w różnych walutach). Ten intensywny, skoncentrowany na zarobku tryb życia zdaje się prowadzić do emocjonalnego zobojętnienia ("Jestem tak zimny", "mam wszystko gdzieś") i budowania dystansu wobec innych ludzi.
Mimo pozorów sukcesu finansowego i pewności siebie, artyści ujawniają swoje wewnętrzne zmagania: niepokój ("Anxiety robi ze mną co chce"), potrzebę uśmierzenia psychicznego bólu ("proszę, zabij we mnie ból"), poczucie winy ("nie mam czystego sumienia") oraz problemy z substancjami psychoaktywnymi, które pełnią rolę mechanizmów radzenia sobie ("Podrzucam tabletkę, ale nic się nie zmienia", "Miksuję substancje"). Świadome odcinanie się od relacji prowadzi do izolacji ("została mi sama pułapka"), jednak artyści podkreślają swoją niezależność, posiadanie własnej wizji i determinację, by nie wracać do trudnej przeszłości ("byłem w tym gównie, już nie chcę tam wracać").