Piosenka miłosna, w której Harry McVeigh opowiada o swoim podejściu do życia uczuciowego. Podejściu, które w dużej mierze broni mu dostępu do szczęśliwego życia w spełnieniu miłosnym. Bo zbyt dużo myśli, zbyt wiele analizuje, nie potrafi skupić się na tym, co dobre i nieustannie szuka przeciwności i problemów. Nie potrafi zapanować nad tą swoją skłonnością, która przecież nie prowadzi do niczego dobrego. Zamiast dać porwać się chwili, dać się ponieść miłości - on szuka tego, co złe, co stanie im na przeszkodzie.
W tekście utworu przyznaje, że wie, że musi odejść od ukochanej, że powinien zakończyć ich związek, ale jednocześnie nie potrafi. Ból wynikający z wygasającej relacji jest zbyt duży. Jednocześnie ból spowodowany jest myślą, która nawiedza go regularnie - że jego miłość nigdy nie będzie wystarczająca.
Narrator piosenki boi się, że sposób w jaki on podchodzi do miłości i w jaki jego serce odpowiada na uczucie drugiej osoby nie będzie satysfkacjonujący dla żadnej przyszłej partnerki. Że zawsze będzie się od niego oczekiwało czegoś więcej, mocniej, silniej. A on, choć bardzo by chciał, nie potragfi dać z siebie jeszcze więcej niż daje. Jeśli mógłby to naprawić, zrobiłby to natychmiast. Jego ukochana nie jest przy nim szczęśliwa, sam Harry chciałby odsunąć od niej smutek, który odczuwa. Ale nie wie jak. Bo najwidoczniej jego miłość nie wystarcza.
