W tekście tego utwoeu Harry McVeigh opowiada o świecie, w którym tak trudno jest znaleźć miłość, odnaleźć człowieka, który stanie się dla nas kimś więcej niż tylko jednonocną przygodą. Sam, zdaje się, znalazł kogoś, kogo pokochał, do którego czuje coś więcej. Ale i to okazało się być dalekie od szczęścia. Bo znów obudził się sam, bez ukochanej osoby u boku.
Nie wie jak to się dzieje, że każda kolejna próba stworzenia przez niego związku kończy się katastrofą. Stwierdza, że "to nigdy nie trwa długo", że każda relacja szybko wygasa. W jego sercu jest wielka dziura, której nie może niczym ani nikim zapełnić. Ale wystarczy tylko jeden telefon ukochanej kobiety, żeby on biegiem pędził w stronę domu - oby tylko usłyszeć jej głos, oby tylko mieć poczucie bliskości.
Zdaje się, że Harry próbuje uporać się tutaj z niespełnioną miłością do kobiety, która nie jest pewna swoich uczuć i nie wie czego chce. Ją samą nazywa światłem, które otacza wielka ciemność. Rozświetla jego życie jak tylko się w nim pojawi. Ale wciąż za mało tego światła w jego życiu, karmić się musi snami i marzeniami. Które w końcu pochłoną jego samego.
