Tekst piosenki opowiada o poczuciu straty, zagubienia i duchowego poszukiwania sensu w świecie pełnym chaosu i bólu. W pierwszej zwrotce autorka maluje obraz miasta, które zniknęło wraz z jego ulicami, placami i twarzami. Metaforyczne porównanie do matki, która nie wróciła z wizyty, oraz do zgaszonej lampy, podkreśla uczucie opuszczenia i ciemności. Wszystko jest czarne, a brak odpowiedzi w domofonach i brak domu oznaczają ostateczną samotność. Piosenka wspomina o zniknięciu psa i uschniętym fikusie, co symbolizuje upadek normalności i rutyny, a w końcu śmierć bliskich osób.
Refren nawiązuje do nadziei i pocieszenia, porównując je do gwiazdy na Boże Narodzenie i wody bijącej głęboko w studni. Te obrazy symbolizują coś odległego, ale jednocześnie fundamentalnego i życiodajnego. Porównanie do bezpieczeństwa w łonie matki sugeruje pragnienie powrotu do stanu niewinności i ochrony. Jednakże każdy krok prowadzi do granicy, do końca tego poczucia bezpieczeństwa, co podkreśla nieuchronność zmierzenia się z rzeczywistością.
W drugiej zwrotce autorka opisuje zamknięte drzwi i ludzi, którzy zamienili się w zwierzęta, wyjąc z bólu. Płomień świecy zamarł, symbolizując zatrzymanie czasu i nadziei. Kamera nie rozpoznaje twarzy, co sugeruje utratę tożsamości i człowieczeństwa. Zabrani zostali zarówno starzy, jak i młodzi, co podkreśla wszechogarniającą naturę straty. Echo nie jest słyszalne, a dni nie są liczone, co podkreśla zamieszanie i brak orientacji w czasie. Pytanie, czy Bóg widzi wszystko z góry, wyraża zwątpienie w sens tego, co się dzieje, i poszukiwanie odpowiedzi na cierpienie.
