PRO8L3M
PRO8L3M
PRO8L3M
Pierwszy fragment (Oskar) to surowa, uliczna medytacja nad naturą ludzką — opisuje człowieka jako mieszankę ciała, popędu i sprzecznych pragnień. Wersy poruszają materializm, stadność, seksualność i ambicje: człowiek jednocześnie kocha i rujnuje, dąży do bogactwa, a równocześnie jest tworem podatnym na manipulację i korupcję wartości. Obraz jest chaotyczny i wielowymiarowy — od chęci sukcesu, przez porażki, po ironiczne uwagi o tym, co naprawdę „robi” człowieka — wszystko to w tonie pół-żartu, pół-ostrzeżenia.
Druga część (Katarzyna Nosowska) przechodzi w bardziej refleksyjny, niemal literacki rejestr: człowiek jako myślący, lękliwy byt, pełen natrętnych myśli, zmysłowych doświadczeń i wewnętrznych sprzeczności. Nosowska rozkłada człowieka na elementy — zmysły, lęki, rytuały, uzależnienia — i proponuje motyw odrodzenia (Feniks, tabula rasa), pokazując zarówno destrukcję, jak i możliwość przemiany. Razem tworzą kontrast: brutalna, zewnętrzna diagnoza natury ludzkiej (Oskar) i wewnętrzna, nadziejna próba oczyszczenia bądź przemiany (Nosowska).