Quebonafide
Quebonafide
Quebonafide
Quebonafide
Quebonafide
Ten tekst to satyryczny manifest zmęczenia współczesnym światem — jego absurdem, nadmiarem oczekiwań i fałszywym zaangażowaniem społecznym. Podmiot liryczny ironicznie wylicza prośby i sytuacje, z jakimi musi się mierzyć jako osoba publiczna – od pozdrowień po charytatywne akcje, które często są bardziej pokazem niż realną pomocą. Wszystko to prowadzi do przesytu i potrzeby ucieczki od hipokryzji i hałasu zewnętrznego świata.
Refren to wyraz tęsknoty za spokojem, domem jako osobistym azylem, gdzie króluje cisza, spokój i zwyczajność – „melisa, melisa, koc”. Kontrast między groteskowym światem „na zewnątrz” a cichym schronieniem „w domu” podkreśla potrzebę odcięcia się od sztuczności, statusu i społecznych masek. To tekst pełen autoironii, trafnych obserwacji i wycofania z gry, która coraz bardziej przypomina absurdalny spektakl.