Dziękujemy za wysłanie interpretacji
Nasi najlepsi redaktorzy przejrzą jej treść, gdy tylko będzie to możliwe.
Status swojej interpretacji możesz obserwować na stronie swojego profilu.
Dodaj interpretację
Jeśli wiesz o czym śpiewa wykonawca, potrafisz czytać "między wierszami" i
znasz historię tego utworu, możesz dodać interpretację tekstu. Po sprawdzeniu
przez naszych redaktorów, dodamy ją jako oficjalną interpretację utworu!
Ten utwór jest poetyckim opisem cyklu natury, snu i przebudzenia, a także harmonii między przyrodą a życiem dzikich zwierząt. Pierwsza zwrotka wprowadza nas w świat zimowego spoczynku. Słońce podąża swoją stałą drogą („Soli ho kvervar støtt på sin sti”), a zwierzęta zapadają w sen zimowy – „Skogens hjuring hev krabba i hi” (Leśne stworzenia schowały się w norach). W tym śnie niedźwiedź („bjørn”) odpoczywa w mchu, śniąc o letnich kwiatach i pszczołach zbierających nektar.
Druga zwrotka kontynuuje ten obraz, podkreślając niezmienność cyklu natury. Słońce podąża swoją drogą, a w snach pojawia się pragnienie lata („Honnigdraum lokkar mitt gap og mi gane” – Miód w snach kusi moje usta). Jednak na zewnątrz wichry wyją, a rzeki zamarły w bezruchu, co sugeruje pełnię zimy. Narrator stwierdza, że musi odpoczywać jeszcze dłużej („Eg lyt nok kvile litt til”).
Refren ukazuje wpływ zimy na świat. Lód śpiewa swoją kołysankę („Der ute syng isen sin svevnlokkesong”), obejmując pola, jeziora i lasy. Ta linia podkreśla wszechobecność zimowego snu, który obejmuje zarówno zwierzęta, jak i ziemię, przygotowując wszystko do ponownego odrodzenia.
