Ten zestaw tekstów piosenek to kolorowa, pulsująca energia lat 80. i wczesnych 90., pełna erotyzmu, zabawy, niepokoju i tanecznej obsesji. Zaczyna się od „Cradle of Love” Billy'ego Idola – erotycznego kołysania, które zapowiada, że miłość to niebezpieczna gra. Potem wchodzi minimalistyczne, niemal medytacyjne „Tom’s Diner” Suzanne Vegi – obraz codzienności uchwycony jakby z ukrycia. Zaraz po nim eksploduje „Love Shack” i „Pump Up The Jam” – hymn imprezowego szaleństwa, niekończących się nocy, gdzie wszystko kręci się wokół tańca i kontaktu fizycznego. Ale w tej mieszance pojawia się też cień – w „Losing My Religion” wybrzmiewa rozpad wiary, rozczarowanie i nadmiar emocji, których nie da się już ukryć.
Dalej mamy ciąg piosenek, które balansują na granicy prowokacji i ironii – EMF, Bel Biv Devoe, Digital Underground – wszystko krzyczy: „Zrób mnie, zatańcz ze mną, pozwól mi się rozpuścić”. „Enter Sandman” wnosi nagły mrok i podświadomy lęk przed snem i zapomnieniem, a „Cherry Pie” wraca do tandetnego, ale chwytliwego erotyzmu. Wśród tego wszystkiego Janet Jackson tęskni w przesłodzonej mantrze, a DiVinyls bezwstydnie łączy pożądanie z samotnością. „Dr. Feelgood” i „Ice Ice Baby” kończą zestaw jak dawka chemicznego cukru – sztucznego, ale uzależniającego. To cały przekrój kultury masowej, która balansowała między cielesnością, samotnością, niepokojem i sztuczną ekstazą.
